Kościół Powszechny powstał w zamyśle Boga dla skupienia swoich dzieci, wierzących i odrodzonych chrześcijan, wokół osoby Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Celem powołania kościoła jest ukazanie Bożej woli dla świata i przygotowanie go na powtórne przyjścia Chrystusa. Głową Kościoła jest sam Pan Jezus Chrystus.

Kościół nowotestamentowy narodził się z chwilą zesłania Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy na apostołów i uczniów Jezusa zgromadzonych w Jerozolimie, 50 dni po Jego ukrzyżowaniu. Towarzyszyło temu napełnienie mocą Ducha Świętego i obdarzenie charyzmatami (darami Ducha). Od tej pory apostołowie i uczniowie rozeszli się po ówczesnym świecie, głosząc zbawienie przez Jezusa Chrystusa i zakładając wspólnoty chrześcijan.

W pierwszych wiekach chrześcijaństwa Kościół pełnił znaczącą rolę w życiu nawracających się Żydów i pogan, przyprowadzając ich do wyznania wiary przez chrzest oraz nauczając przekazanych przez apostołów zasad wiary i życia. Dzięki silnej wspólnocie i braterskiej miłości, a także odwadze w głoszeniu świadectwa o Chrystusie Zbawicielu, Zbory Boże miały duży wpływ na życie ludzi w krajach basenu Morza Śródziemnego, kształtując obraz przyszłej Europy. Każdy człowiek, który przyjął głoszoną mu Dobrą Nowinę znajdował oparcie i możliwość duchowego wzrostu, będąc przez chrzest włączanym do wspólnoty wierzących, Ciała Chrystusa.

Dzisiaj pomimo zupełnie innych warunków życia człowieka, prawda Ewangelii i moc Ducha Świętego nadal oddziałuje na rzesze ludzi na całym świecie. Znajdują oni spełnienie swoich duchowych potrzeb w kościele, który nadal wypełnia zaplanowane przez Boga posłannictwo. Podobnie jak w pierwszych Zborach, odrodzeni do życia z Panem Jezusem chrześcijanie mogą znaleźć podniesienie duchowe oraz przystęp do Bożej obecności. Są otoczeni miłością i otrzymują wsparcie w codziennych troskach, a przede wszystkim mogą wspólnie cieszyć się obecnością Bożą w swym życiu, oddając cześć swemu Zbawicielowi.